Kuchnia Japońska

W lokalach też nie, bo jedzenie ci pokażą
Praktycznie przed każdą tokijską restauracją znajduje się menu w postaci zdjęć potraw i ceną. Nie na wszystkich znajdziemy angielski opis, ale wszak kupujemy wzrokowo i wzrokiem też jemy, dlatego zazwyczaj w zupełności to wystarczy. Niektóre lokale idą dalej i każdą z obecnych w menu potraw wystawiają w witrynie – żadna tam atrapa, ale faktycznie przygotowane, świeże żarełko. Że im się chce… Ale to działa – dostaniemy dokładnie to, co widzimy.

Jak hotdog, to z makaronem!

A najlepiej i tak jest na uliczce żywcem wyjętej z Blade Runnera
Trudno ją znaleźć, bo jest wpasowana gdzieś między najruchliwszy dworzec świata Shinjuku a ciągnącą się wzdłuż niego arterię. Ale gdy już się tam dotrze, można poczuć się niczym Rick Deckard w „Łowcy androidów”. Wąskie alejki toną w dymie – papierosowym i z grilla, bo zjeść tam można w zasadzie jedynie yakitori, szaszłyki z różnych części kurczaka. Knajpki są tak małe, że w niektórych ledwie mieści się 5 osób, zazwyczaj salary manów z już poluzowanymi krawatami, siedzącymi głowa przy głowie na niewielkich stołkach i czekających, aż obsłuży ich uwijający się jak w ukropie spocony kucharz. Poczekać na miejsce (nie zawsze jest wolne) to wręcz obowiązek, bo klimatu to miejsce ma aż nadto.

95% tokijczyków to chudzielce
Niemal wszyscy chodzący po ulicach Tokio Japończycy są szczupli. I nawet nie to, że z BMI w normie. Po prostu z taką masą ciała, którą wygodnie ze sobą zabierać. Dzięki temu w metrze zazwyczaj wszyscy się mieszczą, potrafią wejść do schodach, a w restauracjach nie zajmują dwóch krzeseł (zjedz to, Ameryko… albo nie, lepiej już nie jedz). Pozostałe 5% albo cierpi na jakąś przykrą chorobę, albo bardzo się starało. Miło na takie społeczeństwo popatrzeć, przyjemnie wśród niego żyć.

Logika podsuwa odpowiedź, że to wina diety, ale to nie tak, że Japończycy jedzą tylko surowe ryby. Wszak ryż (odkryty wcale nie tak dawno, wcześniej służył tylko do konserwacji ryb) i makarony to fura węglowodanów, a akurat pełnoziarniste uświadczyć trudno (mało tradycyjne, a tradycja rzecz święta). Sportu też nie uprawiają, bo nie ma kiedy. Chyba po prostu mało jedzą i mają dobre geny, dzięki czemu stres w pracy raczej ich odchudza, niż pogrubia.